با ظهور تکنولوژی های مدرن مفهوم خداحافظی تا حد زیادی کمرنگ شده است. پیش از این که بخواهم انچه در ذهن دارم را اینجا بنویسم باید یک توضیح بدهم.

توضیح: بین خداحافظی و وداع تفاوت عمده ای وجود دارد.  خدا حافظی یعنی قطع ارتباط موقتی. یعنی تا زمانی که دوباره تو را ببینم خدا تو را حفظ کند. خدا حافظی یک آرزو است. یک آرزوی خوب برای طرف مقابلمان. از این رو تلخ نیست. یک اتفاق زیبا و لذت بخش است. در خدا حافظی دلمان تنگ می شود اما امیدواریم که دوباره طرف مقابلمان را ببینیم و بدین روش شور و شوق دیدار دوباره در ما زنده است. وداع اما تلخ است. وداع را بازگشتی نیست. وداع قطع دایمی ارتباط است بدون داشتن امید به بازگشت. وداع یک ارزو نیست یک اتفاق است.

پایان توضیح.

خداحافظی کردن برخلاف ظاهرش که نشان از جدایی دارد اتفاقا در خود نشانی از شوق دیدار مجدد دارد. لذتی که در دیدار دوبار وجود دارد تنها با وجود یک خداحافظی امکان پذیر است. وقتی خداحافطی ای در کار نباشد لذتی هم از دیدار دوباره وجود نخواهد داشت یا کم خواهد بود.

وجود تکنولوژی های ارتباطی جدید امکان لذت بردن از خداحافظی و دیدار های دوباره را کم میکند یا به صفر میرساند. در گذشته که چنین تکنولوژی هایی وجود نداشت خداحافظی پررنگ تر بود و دیدار های مجدد لذت بخش تر. امروز تقریبا خداحافظی ای وجود ندارد. هر کس را بخواهیم به اشاره سر انگشتی فراخوانی میکنیم و تقریبا همیشه و همه جا، همه افراد در دسترس ما هستند. عملا خداحافظی ای اتفاق نمی افتد. و لذت دیدار های دوباره کم می شود.

عصر جدید عصر سرعت است. خداحافظی های کوتاه مدت و درکنار هم بودنهای مجازی و بلند مدت که خیلی هم لذت بخش نیست.دنیای قدیم را از آن جهت دوست میدارم که زمان در آن به آهستگی میگذشت و بین هر دو دیدار باید زمانی سپری میشد، زمانی که کند حرکت میکرد تا لذت دیدار و شوق دیدار را چند برابر کند.

دسته‌ها: دلنوشته ها

0 دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *