یک محاسبه ساده درباره زمان

بدون هدر دادن زمان: اصل مطلب

زمان ما محدود است. از  اول ابتدایی تا آخر دبیرستان چیزی حدود یازده سال تحصیلی است. که به طور رسمی چیزی حدود ۹ ماه تحصیلی در هر سال وجود دارد. که با کم کردن جمعه ها و تعطیلات رسمی و نوروز تقریبا هفت ماه مفید در هر سال تحصیلی وجود دارد. در این هفت ماه هر روز به طور میانگین بین ۴ تا ۶ ساعت تحصیلی وجود دارد. یعنی در تمام یازده سال تحصیل از ابتدایی تا فارغ التحصیلی از دبیرستان هر کس حدود ۱۱۵۵۰ ساعت آموزشی سپری میکند.

دوران دانشگاه

در دوران دانشگاه هم به طورمیانگین هر کس ۲۰۰۰ تا ۲۵۰۰ ساعت تحصیل میکد. که با عد قبلی به دست آمده میشود تقریبا ۱۴۰۰۰ ساعت آموزش. این عدد عدد بزرگی است. و قاعدتا باید با چنین حجمی از آموزش افراد فارغ التحصیل در درجه بالایی از توانمندی و مهارت و علم و دانش باشند. در حالی که میبینیم سیستم آموزشی ما اصلا آن طور که باید و شاید خروجی مناسبی ندارد. ما بعد از این که فارغ التحصیل می شویم با حالتی که اگر کسی از دور ما را تماشا کند فکر میکند از زندان رها شده ایم از مدرسه و دانشگاه خارج می شویم. یعنی ۱۴۰۰۰ ساعت آموزشی که نه تنها جذاب نیست بلکه باعث خستگی و کسالت است.

دقت کنید که ۱۴۰۰۰ ساعت زمان کمی نیست در مقایسه با عمر کوتاه انسان و فراموش نکنیم برای تبدیل شدن به یک استاد کاملا حرفه ای در هر رشته ای معمولا حدود ۱۰۰۰۰ ساعت فعالیت حرفه ای لازم است. یعنی هر کسی بعد از گذراندن ۱۴۰۰۰ ساعت آموزش (اگر البته آموزش مفید و هدفمند باشد) باید به یک فرد خبره در حوزه خود تبدیل شده باشد.

۱۴۰۰۰ ساعت یعنی چه؟

ما اگر هر کداممان ۷۰ سال عمر کنیم تقریبا معادل ۶۱۳۲۰۰ ساعت عمر کرده ایم که از این مقدار یک سوم اش را در خواب هستیم یعنی حدود ۲۰۰،۰۰۰ ساعت را در خواب هستیم بخشی هم به تغذیه و استحمام و وقت های تلف شده در مترو و اتوبوس و … میماند ۲۰۰،۰۰۰ ساعت که این مقدار همه اش در سنین جوانی نیست. بخشی از آن در سنین کودکی است و بخش دیگر هم در سنین پیری. یعنی ما تقریبا چیزی حدود ۶۰-۷۰ هزار ساعت زمان مفید در زندگی داریم که متوانیم روی آن کنترل جدی داشته باشیم و زندگی خودمان را بسازیم. حالا مشخص می شود که عدد ۱۴۰۰۰ هزار ساعت در برابر عدد ۷۰۰۰۰ ساعت عدد بزرگی است. و از دست دادن آن چقدر میتواند برای ما بد باشد.