یک محاسبه ساده درباره زمان

بدون هدر دادن زمان: اصل مطلب

زمان ما محدود است. از  اول ابتدایی تا آخر دبیرستان چیزی حدود یازده سال تحصیلی است. که به طور رسمی چیزی حدود 9 ماه تحصیلی در هر سال وجود دارد. که با کم کردن جمعه ها و تعطیلات رسمی و نوروز تقریبا هفت ماه مفید در هر سال تحصیلی وجود دارد. در این هفت ماه هر روز به طور میانگین بین 4 تا 6 ساعت تحصیلی وجود دارد. یعنی در تمام یازده سال تحصیل از ابتدایی تا فارغ التحصیلی از دبیرستان هر کس حدود 11550 ساعت آموزشی سپری میکند.

دوران دانشگاه

در دوران دانشگاه هم به طورمیانگین هر کس 2000 تا 2500 ساعت تحصیل میکد. که با عد قبلی به دست آمده میشود تقریبا 14000 ساعت آموزش. این عدد عدد بزرگی است. و قاعدتا باید با چنین حجمی از آموزش افراد فارغ التحصیل در درجه بالایی از توانمندی و مهارت و علم و دانش باشند. در حالی که میبینیم سیستم آموزشی ما اصلا آن طور که باید و شاید خروجی مناسبی ندارد. ما بعد از این که فارغ التحصیل می شویم با حالتی که اگر کسی از دور ما را تماشا کند فکر میکند از زندان رها شده ایم از مدرسه و دانشگاه خارج می شویم. یعنی 14000 ساعت آموزشی که نه تنها جذاب نیست بلکه باعث خستگی و کسالت است.

دقت کنید که 14000 ساعت زمان کمی نیست در مقایسه با عمر کوتاه انسان و فراموش نکنیم برای تبدیل شدن به یک استاد کاملا حرفه ای در هر رشته ای معمولا حدود 10000 ساعت فعالیت حرفه ای لازم است. یعنی هر کسی بعد از گذراندن 14000 ساعت آموزش (اگر البته آموزش مفید و هدفمند باشد) باید به یک فرد خبره در حوزه خود تبدیل شده باشد.

14000 ساعت یعنی چه؟

ما اگر هر کداممان 70 سال عمر کنیم تقریبا معادل 613200 ساعت عمر کرده ایم که از این مقدار یک سوم اش را در خواب هستیم یعنی حدود 200،000 ساعت را در خواب هستیم بخشی هم به تغذیه و استحمام و وقت های تلف شده در مترو و اتوبوس و … میماند 200،000 ساعت که این مقدار همه اش در سنین جوانی نیست. بخشی از آن در سنین کودکی است و بخش دیگر هم در سنین پیری. یعنی ما تقریبا چیزی حدود 60-70 هزار ساعت زمان مفید در زندگی داریم که متوانیم روی آن کنترل جدی داشته باشیم و زندگی خودمان را بسازیم. حالا مشخص می شود که عدد 14000 هزار ساعت در برابر عدد 70000 ساعت عدد بزرگی است. و از دست دادن آن چقدر میتواند برای ما بد باشد.